3. Rogoziński Półmaraton Przemysła II

Miałam zapisywać się z radością a kliknąłem "zapisz się na listę" z wielkimi obawami. Wszystko przez kuchę popełnioną na Panu Poznańskim (kto nie czytał, zapraszam do wcześniejszego wpisu). Od maratonu nie biegałam dużo. Tylko pięć treningów, od 4 km w okolicach domu do 10 km z hakiem na Dziewiczej Górze. Las doprowadzał mnie do biegowego pionu i odgruzowywał radochę a wycisk obwodowy na sali mobilizował do sumiennej pracy. Moje leśne kamasze mają skorupkę wysuszonej ziemi a asfaltówki, po sobocie, do czystych też nie należą.

Rogoźno! Pierwszy raz startowałam tam w zeszłym roku, wiedziałam co mnie czeka na trasie:

7 km asfaltu na rozgrzewkę,

7 km leśnych duktów ku rodości w pięknych okolicznościach przyrody,

7 km asfaltu na otrzepanie tego, co zagarniemy z buczynowych ścieżek (przed sobotą padało, padało, padało).

No i co? Koniec relacji ; )

Kobiety Biegają półmaraton w Rogoźnie
foto: Fotografia Tomasz Szwajkowski

#żarcik

Do Rogoźno jadę z Bartkiem, który w zeszłym roku namówił mnie na buczynową trasę (zrobiłam wtedy swoją pólmaratońską życiówkę, obaloną na poznańskim półmaratonie w marcu). Czasowego marzenia na połówkę nadal nie było ... a ja nie chciałam biec tylko w tym celu. Z drugiej strony wiedziałam, że będą znajomi i pytania dotyczące planu na bieg nie pomagały. Dodatkowo: wiadomość ostatniego tygodnia przed startem, to odbezpieczona bomba: Kasia, Aneta i Arek w roli baloniarzy! Kurka wodna! Bartek też - tradycyjnie nieoficjalny zając z balonikiem jedynym w swoim rodzaju :)

news tygodnia!
foto: Fotografia Tomasz Szwajkowski

zając ... jedyny w swoim rodzaju :)
foto: Hernik Team

Jeszcze na starcie nie wiem gdzie się ustawić! Zaopatrzona w butelkę z naturalnym izotonikiem patrzę na te balony i myślę ... dziewczyny będą pilnować 2:15, chłopacy 2:20 i 2:22:22. Ostatnio leciałam od samego początku na 2.10 i buczyna spowolniła me kroki. Hmm...
Ruszam w okolicy dziewczyn. Na asfalcie trzymam się linię przed, razem z Ciastkami ;)

ciasteczkowym Agnieszkom buzia sie nie zamyka ;) a Kasi usmiech nie znika z twarzy :D
foto: Hernik Team

Kibice cudowni. Pierwszy punkt odżywczy bardzo szybko ale ja już jestem głodna! Standard! Wcinam pierwszy żel i lecę dalej. Kombajny zagrzewają do biegu siłą swych klaksonów. Mijamy piękny dom z bali i jeszcze chwila i ... BUCZYNA.

BUCZYNA!
foto: Fotografia Tomasz Szwajkowski

Wpadasz do lasu i barwy jesieni raczą zmysł wzroku. Żółcie, brązy i zielenie.
Droga utwardzona i tylko w kilku miejscach nawierzchnia rozjeżdża się pod stopami. Jeden mały i jeden duży podbieg a reszta w miarę płaska z *hopkami. Cały czas jestem w zasięgu dziewczyn. Problem zaczyna się po zakręcie w stronę domków letniskowych. Pomimo kolejnego dopalacza i nawadniania, baterie siadają. I bonus! Czuję nadbagaż ... "po cholerę jadłaś te frytki na wieczór?! Ta dodatkowa porcja wyjdzie ci bokiem a tojków nie znajdziesz! - to może krzaki? (Wewnętrzna rozmowa potrafi rozbawić nawet mnie) - czy ty widzisz gdzieś tutaj nadmiar liści w tych niższych partiach?!  Mało było wiatrów ostatnio?! Łyso jest! - no to może odbiję w boczną ścieżkę? - proszę bardzo, ostatnia szansa! - no dobra, wytrzymam ... chyba!".

No nie może być normalnie! Nigdy!

Na asfalcie widzę, że Kasia i Aneta są ładny kawałek przede mną. Cholera! Dostanę wpieprz na mecie! Skanuję sytuację wewnętrzną i obieram sobie za cel te rącze sarny, które normalnie byłyby już daleko! Ho! Ho!

15 km i tak jak rok temu zaczynam liczyć ile zostało jeszcze asfaltu ... 6 km do mety. Biegnę. Spoglądam na zegarek i sprawdzam, czy tempo ustawione jest na wskazywanie ostatniego kilometra. Nie mam zielonego pojęcia po co sobie tym głowę zaprzątam ale lecę dalej. 5 km (16 km) - chyba jestem bliżej celu. Zaczyna się długi podbieg zwieńczony bufetem przy przystanku autobusowym, na którym dziewczyny robią sobie sesję zdjęciową ;) ja połykam ostatni żel - czekoladowy z kofeiną i świadomość, że się nie zdąży wchłonąć ale co oszukam głowę, to moje! 4km (17 km) i cisnę dalej. Teraz gorzej! Czuję oddech na karku :D wiem też, że za plecami mam cały czas dwie ciasteczkowe Agnieszki a przed sobą dwie różowe koszulki Ani i Agaty - mój nowy cel, taki na trzymanie dystansu maksimum ale z zamiarem jego zminimalizowania. Zaczynam zbliżać się do 18 km i głowa mi się gotuje. Co się dzieje? Czapka przeszkadza! Przekręcam daszek do tyłu, bo zwariuję- nie chcę jej chować, bo plecy otarte już z tego powodu miałam - lecę "na łobuziaka". Patrzę na tempo i ... zdurniałaś babo doszczętnie! Było z górki :P

łobuziak
foto: Fotografia Ewa Hermann

Jeszcze 2km! Dasz radę!

1 km! Już blisko! 2.10 nie będzie ale nie jest źle! W sercu się cieszę! Serio! Skupiam się na tej końcówce i biegnę, dalej powtarzając sobie jedno zdanie ... 

Zakręt - brama - stadion - META! #rogozińskażyciówka :D

Oddech i uśmiech! lotny depozyt dostarczył mój bagaż na miejsce i mogę lecieć pod prysznic! Później kawa, ciacho, trochę makaronu i herbata miętowa (wg uznania - do wyboru! kawa również - sypana i rozpuszczalna - rozpusta!) i pogaduchy!!! 

Klimat tego półmaratonu jest wspaniały!

....

Tęcza ;)

Organizatorom - z Rogozińskim Klubem Biegacza i Gminą Rogoźno na czele - dziękuję!

Wolontariuszom - uśmiechnietym od ucha do ucha i pomocnym na każdym kroku - dziekuję!

Kibicom - za każdy gest, okrzyk, trąbniecie ;) w szczególności małemu Przystojniakowi, który wraz z ekipą opiekunów przemieszczał sie po rogozińskich drogach i raczył swym uśmiechem (ma to Mamie ;) a ta uśmiecha się tak samo pieknie jak jej Mama!) - DZIĘKUJĘ! 

Zającom - Anetko! Kasiu! i Stefanie (a co mi tam!) - takiej motywacji dawno nie miałam! słowa: "nie ważne jak zaczynasz, ważne w jakim kończysz stylu" są adekwatne do tego, co się na trasie działo ;) DZIĘKUJĘ!!!

Bartku! za wspólną podróż, biegowe rozmowy, uśmiech i umiejętność zdystansowania się do szybkiego biegania!

Hania, Beata, Iza (gratuluję debiutu!), Justyna (jak dawno sie nie widziałyśmy!), Ania, Agata, Agnieszki Dwie! (towarzstwo ciateczkowe na trasie przednie!), Arek, Piotrek, Irek i ... reszta roześmianego biegającego Towarzystwa! - bardzo Wam dziękuję za tak cudowną rywalizację :) 

....
"3. Rogozinski Polmaraton Przemysla II: BOR MONIKA nieofic. msc open 351 czas:02:12:33 K40 -24".

Dawno tego nie pisałam: 

BANG! BANG! LUCKY LUKE! i TIRU! RIRU! razem wzięci! tak było!
Monia ;)

być ja ten jednorożec ... szczęśliwy :D
foto: Fotografia Tomasz Szwajkowski